زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست؟

حافظ

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

عشق آمد و آتش به همه عالم زد

دل خوش دار

در انتظار رویت ما و امیدواری

چه توقع ز جهان گذران می داری

چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند این نیز بگذرد

چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند